Farewell, my friends!

Poszłam z Maho do onsenu, wypilingowałyśmy się tak, że jestem chyba o kilo lżejsza, zrobiło się już późno i czas spać. A rano wsiądę na rower i ruszę do Kawaguchiko, skąd dwoma pociągami dotrę do Tokio. Strasznie, ale to strasznie mi się nie chce ogarniać rzeczy i wciskać ich do sakw. I poza tym, smutno mi wyjeżdzać z Paddy... Ale tak to jest w podróży.

Nigdy chyba nie zapomnę, jak w Alona na Filipinach Ralucca wsiadała do tricykla, żeby odjechać w stronę White Beach. Chwilę później wymalowany na kolorowo pojazd trząsł się na błotnistej drodze. Od tamtej pory nie widziałam Ralucci. Tak samo jak wtedy, tak teraz mam ściśnięte gardło i trochę się wzruszam. Rozstania mnie wzruszają, na dodatek trochę na smutno. A mimo to, wciaż i wciąż wszystko co robię prowadzi do kolejnych. Wystarczyło by przecież przez jakiś czas usiedzieć na tyłku w jednym miejscu. Ale tego nie umiem zrobić i dlatego, choć nie znoszę pożegnań, wciąż macham komuś na dowidzenia. Lubię myśleć, że kiedyś jeszcze spotkam ludzi, których poznałam w drodze. A zanim to się stanie, wszyscy oni są ze mną w każdym kolejnym dniu, kiedy nie mogę usiedzieć na czterech literach.

Teraz na dodatek będzie ze mną dwadzieścia osiem koników i jeden kucyk.

Oh, and by the way, the taifun wasn't that bad. We got rain but mountains stopped the wind. When in China, I was excited about experiencing an earth quake. Until I experienced one, which certainly was exciting, though not in the way one would wish. I wonder if same rules apply to taifuns.

Tomorrow is my last day in Paddy Field. I'm excited about Tokyo but really sad to leave Yamanashi. Going back to typical Japanese people scares me. Or maybe I just got used to the way they are and my colleagues here in Paddy aren't that much different?

I must admit after a month of hard work (in the beginning I thought for a moment I couldn't make it just not being strong enough)I got a little bit lazy and all the fuss with bike and trains doesn't sound to good to me. The other thing is, now my bike seems to be light as feather! Only 30 days of work can make you so much stronger... After third day I barely could move, after a week I didn't feel tired at all and now I probably could do every day twice as much as I was expected to do.

The weather forecast said taifun was coming. Horses seem to sense something. We'll see tomorrow.

Straszne!

Nie wzięłam aparatu fotograficznego, a Maho zabrała mnie na kaiten sushi, sushi, które przyjeżdza na mechanicznym pasie. Jeden talerzyk - 100 jenów. Przy użyciu specjalnego monitora można zamówić to, co chce się zjeść, a co ostatnio nie przejeżdzało. Wtedy na pasie powyżej szybko, jak błyskawica pojawia się... pociąg shinkansen! A na nim zamówione sushi. Z kraniku, który wystaje ze stołu leje się wrzątek i można zaparzyć herbatę. Było bosko! To już trzecie wyjście na kolacje z Maho, za każdym razem obżeramy się jak świnki. Łatwo nawiązuje się nić porozumienia z kimś, kto umie docenić dobre jedzenie! Krępującą ciszę zawsze można wypełnić czymś w rodzaju "hmm, ale ten krab delikatny!" i już nie jest tak krępująco. Ale z Maho czujemy się raczej swobodnie - przynajmniej ja tak to widzę i tym razem mam też poczucie, że Maho, jako Japonka niestandardowa, nie robi mi po prostu uprzejmości i też dobrze się bawi. Sama proponuje kolejne wyjścia. Pewna niezręczność wkrada się w związku z recepcjonistką z Paddy Field, której codziennie mówię, że jestem zajęta pracą dla wydawnictwa, a później Maho rujnuje moją dyplomację radosnym "no to idziemy!". Mam nadzieję, że wygląda to tak, że jedziemy do supermarketu... Choć swoją drogą w supermarkecie, gdzieś między pierogami gyoza a słodyczami, też się nieźle bawimy.

Tak bardzo chciałabym mieć czas, żeby wrócić do Paddy Field za rok! Ale w Chinach nie byłam już półtora roku... Tyle jest miejsc, gdzie chciało by się wrócić! Wśród nich wysoką pozycję zajmują Tatry, ale to na szczęście jest łatwo osiągalne. W pierwszej kolejności jednak i z najwyższą przyjemnością wrócę w grudniu do Warszawy. Londynu nie liczę, bo jakoś nie przewiduję, żeby tydzień w Anglii był szczególnie wesoły. Z moim stylem życia wiąże się zdecydowanie za dużo walizek i pudeł. Nie oznacza to bynajmniej potrzeby zredukowania ilości posiadanych dóbr materialnych, ani też, że czas zmienić tryb życia. Oznacza, że czas mieć więcej pieniędzy na taksówki. I może tragarza?
To co jest straszne jednak na dziś - to fakt, że nie zrobiłam zdjęć talerzykom płynącym dostojnie na mechanicznym pasie...

Cold...

Today the first winter wind blew through trees around stables. All the horses, even the black little fellow I have pictures with, are wearing special blankets. Not everyone is happy about it. Ribbon for example wanted to bite me and when that was not permitted due to obvious reasons, she demonstrated her misery walking in the most funny of ways.

I wasn't as lucky as the horses - for me there is no blanket and I have to relay on stuff that could be packed into my tiny bike panniers. As one can imagine, a jacket is not the kind of an item that would fit it. Yes, I'm bloody freezing. In my room there is 10 degrees but I promised myself to be tough and not turn the heater on. The heater stinks with gasoline. Luckily, only when on, so without it I'm freezing but at least not suffocating.

In three days I'll be heading to Tokyo. The month I spent in Kyoto was passing as slowly as never but the last month I've spent in Yamanashi seems to be gone in just a blink of an eye. It's quite fortunate it got so cold, otherwise I wouldn't want to leave this place at all.

After all, I didn't get to ride Orio. There was just no good occasion and I wasn't too pushy about it. We made it to a point where I can not only lead him on a rope but even scratch him behind the ear, so I guess we are almost friends. And that's good enough for me.

I've made friends also with a great Japanese girl named Maho, though there is no ear scratching involved. Maho is the opposite of a typical Japanese 24-year old woman, she doesn't make high pitch noises but she shouts like crazy when listening to music in her car. The only typical thing about her is that she doesn't drink alcohol, what is I guess good, cause in other case we would be drinking together and my healthy lifestyle would go through the window.

The only less typical Japanese woman I know is Miss Kumamoto. She looks like a guy (a very cute one), she has a tough hand on horses, she smokes. Only girlish thing about her is the way she speaks, using a very complicated honorific language. Luckily she does it only in front of customers and when they're gone, she also speaks like a guy. I will miss Maho and Miss Kumamoto a lot... But before that, we're all go together for the biggest roller coaster I've ever seen in my life! It's terrifying... I'm hoping for it tu cure my trauma from Spain and make my fear of highs go away.

Gosh, was this sentence really a rhyme?

Anyway, the conclusion of this post is: a) it's cold as hell b) I will miss Paddy Field c) it's time to get on my bike and head for Tokyo!

No, for anybody who suspects me of cycling to Tokyo - NO. I'm only cycling from Narusawa to the nearest train station.

Drink your tea, Ramsden...

Po trzech tygodniach jeżdzenia w amerykańskim siodle i, ogólnie rzecz ujmując, udawania kowboja, stwierdziłam, że po pierwsze w Polsce nie ma siodeł, które są szersze niż kanapa w salonie u mojej mamy, a po drugie, zamiast kowbojem, wolę być damą i chyba jednak bliżej mi do tego, co oznacza, że może nawet obejdzie się bez udawania. Dlatego, aby moja jazda licowała z moją subtelną elegancją, do której poczułam nagłą tęsknotę wśród końskiego łajna i postanowiłam odgrzebać ją na dnie duszy, wygrzebałam z niemniejszym trudem brytyjskie siodło. Odkurzyłam, umyłam i zarzuciłam na grzbiet leniwego anglika o wdzięcznym imieniu Mirage, wymawianym po japońsku nieco mniej wdzięcznie - Miraadziu. Konik lekko zaprotestował przy podciąganiu popręgu, bo musi być zapięty znacznie mocniej niż w wypadku amerykańskiego szerokiego siodła, które nie przesunie się ani o cal nawet, jeśli jeździec zwiesi się w bok.

Uzbrojona w ostrogi i palcat wsiadłam na Mirage i, tak jak się spodziewałam, nie byłam w stanie utrzymać nóg w latających na boki strzemionach. Na szczęście ostatnie trzy tygodnie dały mi trochę siły, na początek pohasaliśmy więc bez strzemion, Mirage nieco bardziej rączy niż zazwyczaj pod lżejszym siodłem, a ja trochę przerażona perspektywą szybkiego zjazdu w dół po końskiej szyi. Po pewnym czasie nabrałam pewności (to chyba jednak za duże słowo) i udalo mi się nawet utrzymać nogi tam, gdzie powinny być, to znaczy w strzemionach, a nie obok. A póżniej lunął deszcz i daliśmy sobie spokój.

Porównanie wypada jednoznacznie - brytyjskie siodło jest mniej stabilne i boli w tyłek. Ale, po głębszym zastanowieniu, czy buty na wysokich obcasach, wąskie spódnice i trzymanie języka na wodzy są wygodne?

I got my Takeno photos ! :) After a month... ;)

Pics from my Kyoto escape to the seaside about a month ago.

Wiem, że te zdjęcia nie są arcydziełami, a poza tym - snorkelling w Takeno nie był szczególną rewelacją jeśli chodzi o rybki, wodorosty i takie tam. Był za to rewelacją w kwestii niezwykłego zaskoczenia i zupełnej przypadkowości! :)

Lots of time to think, no time to write about it or make all the plans happen. Yet. Now it's the thinking phase. And after I stop walking around with a cart full of horse poop I will know exactly what to do and how to do it to make everything work as I want it. Though now it works pretty well anyway.

Kurobe-chan :)

The Food

I think it's high time to talk about food. Let's start with my yesterday's food list. I kicked off with two hot-dogs, probiotic yoghurt and half a litre of isotonic drink. That was about seven am. At noon I had 400g of white rice and boxful of otsukemono known also as side dishes. This included various veggies, two quail eggs, fried salmon and some smoked fish as well. For a desert - two packages of Oreo. Supper was simple and similar to breakfast as I had three hot-dogs and three kiwi fruits.

Today I started my off day with scrambled eggs (three) with half an onion and three big eryngi mushrooms. I somehow didn't fill full so two bananas followed. For a late lunch I had three hot-dogs again (just bought a very big bag of sausages two days ago), kiwis and a yoghurt. Supper time is now and I'm still nibbling on it now. A plate of tuna sashimi is unfortunately gone but I still have half a piece of the ridiculously expensive blue cheese and some creamy Camembert. Plum wine tastes delicious with it.

And no, I haven't become fat. Yet.

There is a separate tale to be told about wonders of Kyoto cousin. But not now. Now is my cheese time and I have to enjoy it as next cheese time will be in London. However weird is that, here in Japan hotate sashimi is cheaper than plain cheddar.

Oh, and just to let you know why I listed everything I had eaten in last two days. It's a proof of a healthy lifestyle full of physical activity if one can eat it all and still be more less slim! ;)

Ostatnio jakby trochę się przemęczyłam. Wielki entuzjazm, jaki wybuchł w mojej głowie w związku z konikami, przełożył się na idiotyczną ilość wykonanej pracy i godzin jazdy konnej. Zmęczona, przez dwa ostatnie dni pracowałam na 9, bo po prostu nie byłam wstanie wcześniej wstać. Ale już zebrałam się w sobie, a do tego jutro mam dzień wolny i pojutrze z pewnością będę jak nowa.

Pamiętam dość wyraźnie czasy, kiedy chciałam zostać weterynarzem i zajmować się zwierzątkami, albo pracować dla jakiejś organizacji w rodzaju SPCA. Przypomniałam sobie o tym dziś mydląc koński bok i poczułam się trochę tak, jakby nagle ktoś wkleił mnie w świat z dziecięcych wyobrażeń o przyszłości. Zdecydowanie na plus.

Kolejnym plusem dnia dzisiejszego było założenie ostróg. Po pierwsze, uważam, że tworzą bardzo ładny komplet z moim kolczykiem w przegrodzie nosowej. A po drugie, są naprawdę przydatne. Uroczy konik imieniem Fast Boy, który do tej pory skutecznie opierał się moim zapędom wychowawczym, dziś wreszcie zdawał się reagować. Nie udało mi się go wprawdzie nauczyć kręcić w bez przestawiania wewnętrznej przedniej nogi, ale wynika to raczej z mojej niekompetencji, a nie oporności Boy'a. Było jeszcze trochę chodzenia bez sensu na boki, ale ogólnie widzę dla nas przyszłość - czego nie mogłam powiedzieć jeszcze wczoraj, kiedy na moje rozpaczliwe łydki i kopniaki z pięty Boy reagował co najwyżej podrzuceniem zada.

Martwi mnie tylko trochę, co będzie, gdy przesiądę się w angielskie siodło. Już czuję, jak uciekają mi spod stóp wąskie metalowe strzemiona i jak obijam sobie tyłek w kłusie ćwiczebnym. Już to po prostu czuję...

Live the dream, they say. Mostly in movies or books. Like it was something nobody could do in real life. And how the hell would you call what I am doing if not living it, living my dream?

It's just sometimes I think how nice it would be if someone else wanted to live that dream with me, if it was someone's dream as well. This are rare occasions, as mostly I am happy living it by myself, wagamama as the Japanese say, the selfish way. But when I do something stupid like watching 'Australia' I just start thinking...

How it would be...

If...

If...

If Hugh Jackman wanted to live my dream with me.

Dear Mr Jackman, if you were ever interested, do not hesitate to contact me.

Foteczki :)

Hey, people, let me tell you the story of Oreo the horse.

Seven years ago in not-so-wild-any-more state of Texas a horse was born.

In a warm and cosy barn not far away from Pasadena a pretty young mare was to give birth to her first colt. The Mummy and the Daddy who ran the farm were waiting eagerly to see the baby and their three kids where even more eager. It was already late and children should be sleeping soundly in their beds but on a special day like this no ordinary rules applied. So five of them was waiting as the pretty mare was struggling to let her colt see the world.

It didn't take long when a pair of tiny black hoofs could be seen and just minutes later long stick-like legs were visible, as black as a moonless night. 'It's a black colt!' shouted little Dorothy, for it was the name of the youngest daughter in the farmers family. Some time later Tim, the only son of Mummy and Daddy shouted 'It's a black&white colt!'. After another half an hour passed a baby horse was lying on the straw and the pretty mare was licking him to prepare him for his first night in the world. The Mummy, the Daddy, Dorothy, Tim and Kathy, who was not less and not more but eleven years, everybody was looking with amazement at the baby horse. For it wasn't a black horse, nor was it a black&white horse. It was black&white&black horse and when he stood up, shaking on his long black stick-like legs, everybody could clearly see that only his belly and back was white.

'He looks like Oreo!' shouted Tim and from this second on, everybody called the colt Oreo, after the chocolate cookies with white cream in between.

Oreo grew big and strong and his mum and the farmers family watched him becoming a fine horse. After one cold winter, one green spring, one hot summer and one romantic autumn passed, so roughly speaking after about a year, Oreo was ready to go and see the world. It was a difficult goodbye but a new and beautiful stable in the Far and Wild Wild East was awaiting Oreo to come from Texas.

One thing that was not mentioned is the fact, that Oreo was very very unhappy. And unhappiness made him angry and mean. And the reason he was unhappy was that he hated being an oreo. He wanted to be a black, black horse, as black as only a moonless night or a horse can be and be called Thunder. Or Devil. Or something like that. At least, he wanted to be a white horse, as white as only a first snow can be and than be called Angel or Pegasus. But he didn't want to be called Oreo and to be black and white and black. Poor Oreo didn't know how beautiful and unusual he was and clearly he did not know how delicious and sweet orios are. And even having everything, good food, nice barn, and people who loved him, Oreo was not feeling good.

O don't know if any of this ever happened, except of the fact that Oreo certainly was born and with hight probability this event took place somewhere in the USA. What I know is that he is a damn beast ready to bite at any moment and it seems he vowed to himself to bite and torment me. And even a splash of cold water straight in the nostril did not help. Oreo shows me his teeth and ocasionaly his tong whenever he can. The only thing I get is a wild expression in his eyes and ears flat onto back of his head. And I'm pretty sure one day he'll get what he wants and I will bear mark of his teeth for long weeks.

The one thing that could save me is to ride Oreo and show him, who's the boss.

The problem is that for now - he is.

Jestem zmęczona i jest mi dobrze. Z każdą łopatą końskiej kupy wrzuconą do taczek czuję, jak przybywa mi sił i ochoty do życia. Nie wiem, czy to świadczy o mnie źle, czy dobrze, że lepiej mi w stajni niż na uniwersytecie, ale zupełnie się tym nie przejmuję. W końcu - na uniwersytet też przyjdzie jeszcze czas, bo w przyszłym roku czeka na mnie SOAS. Po wyjeździe z Japonii będę się martwić o pieniądze na czesne i pieniądze na życie, a na razie jest tu i teraz i dziesięć boksów, które muszę wyczyścić i dwadzieścia osiem koników, które czekają, aż im dam jedzonko.

Mówię sobie po japońsku, noszę łajno (ewentualnie siano), jeżdzę konno, a wieczorami wsiadam w samochód z Maho, pierwszą normalną Japonką, którą dane było mi poznać i jedziemy do supermarketu po kolację. Nastawiamy na cały regulator Lady Gagę, a w przerwach w hałasie rozważamy końską naturę.

Jest mi dobrze!

Jak już się zbiorę w sobie i odzyskam siły, to znaczy po pracy, jeździe, sklepie i kolacji będę miała jeszcze siłę na cokolwiek, na pewno napiszę coś o stajni. Ale nie dzisiaj.

Teraz idę spać, bo pół do siódmej rano dzwoni budzik i trzeba zwalczyć uczucie zimna i wyjść ze śpiwora. Tak na prawdę wcale zimno nie jest, nad ranem temperatura spada do dziesięciu stopni, ale po upale Kioto wydaje się to syberyjskim mrozem. Po godzinie machania łopatą zdejmuje z siebie moją kraciastą flanelową koszulę. Po drugiej, zgejmuję też termiczną bluzeczkę i zostaję w podkoszulce na ramiączkach, budząc ogólne zadziwienie wśród ubranych w waciaki Japończyków. Wszycy pytają, czy pochodzę z yukiguni, śnieżnej krainy. I nawet jęśli raz im się wytłumaczy, że nie, spytają jeszcze raz.

A czterdziestoletni pan Nakadai, kawaler który doprowadza kuchnie do stanu tak opłakanego, że nawet ja nie mogę go znieść, ale za to umie sprawić, że koń chodzi w bok, tańczy i przeplata nogami... wróć - no więc, pan Nakadai, kiedy usłyszał, że jestem z Polski, poważnie stwierdził, że mój kraj słynie w świecie z kiełbasy. Może i racja? Ja tam od polskiej kiełbasy wolę sashimi z przegrzebków...

Maho śpi, pan Nakadai śpi, założę się, że i krótkowłosa Yamamoto-san, która przemawia słodkim głosem w keigo, za to ma więcej mięśni niż wszyscy Japońscy faceci mieszkający w Kioto, założę się, że Yamamoto-san też śpi. Tylko ja, głupia, o pół do jedenastej wieczorem siędzę przed komputerem. Wracam więc do pokoju i idę spać!

DOBRANOC.

:)

Bardzo Dziki Wschód!

Yesterday the weather was so bad we decided not to go to Kuronama Onsen. I was extremely disappointed as just a day before yesterday I’ve bought myself a beautiful blue yukata with an amazing red obi and shiny Japanese flip-flops zori. This sin was a result of our bike trip to Gion and Pontocho, traditional geisha districts. In the beginning we weren’t quite happy cause the mythical area seemed to be deserted by geisha and taken over by tourists. We expected to see a place where time stopped somewhere around the fifties, looking just as it was pictured in Memoirs of a Geisha book and movie. Instead we got densely lit alleys packed with nightclubs and just one or two spots where tea houses still stood their ground.

We decided to cross the Shimo River and venture through Pontocho which turned out to be just one long street so narrow that two bicycles could barely pass through if only it wasn’t forbidden to ride a bike there. Crowds of American tourists poured through the tiny street acting as if they just entered lunapark. It actually made Pontocho have slightly lunapark like touch and I didn’t like it.

When I was buying my yukata in a special kimono shop, we saw a geisha choosing hair-pins and rushing out in no time. Than we spotted a geisha gracefully floating through Pontocho, holding hands with a man in a light linen suit, both of them looking just immaculate. They were gone from our sight in seconds. The man was probably geisha’s danna, her most prominent client, a patron and lover. He probably was also already married but this is how geisha’s world is.

The two woman we saw weren’t enough to satisfy our appetite and we still didn’t feel like we saw enough geishas. We wanted more, we wanted to see geishas rushing from one tea house to the other, geishas everywhere!

No such thing happened.

We strolled, slightly disappointed, chatting with some Yamada-san about Japanese grammar. As the talk became more complex, we stopped to hear better. With some dark corridor behind mine and Kasia’s back, we tried to keep an eye on the street not to loose any interesting sight. Yamada-san was getting excited about keigo, polite way of speaking which is not master even by some Japanese, thought expected to be used in many situations. We heard some noise behind us and as we turned to see what was happening, we came face to face with a maiko, geisha apretiance, her white make-up just inches from our faces. I caught a glimpse of her eyes and a slightly frightened expression in them. Maybe she thought we might run after her to take pictures or stop her on her way to a teahouse or a restaurant where she probably was rushing. Not longer than just a moment passed and we saw her green obi knot swinging slightly and disappearing into the darkness of the street. Where the darkness came from I don’t know, but it was as if all the colourful neons where gone, and the maiko just melted into the cool night air. Magic.

As a souvenir from that evening I have my beautiful blue yukata and whenever I’ll wear it, I’ll think of the geishas and maiko we saw. Here comes time for some clever thought but not being able to express anything sophisticated in English I’ll skip that part and move onto the point when me and Kasia went to Funaoka Onsen next day.

As already mentioned, the weather was crap and we couldn’t go to Kuronama and I couldn’t show off my new yukata and generally it was bad. Rain was pouring down from the early morning and by no power we could get up from beds. Around noon we finally set off for Funaoka, an onsen just half an hour away from Hannari. It was built in 1920’s and it’s a tiny, traditional, charming place where time has really stopped in Showa era. The customers are mainly elderly ladies, though there was also one young girl, one woman we called a sumo wrestler and she actually might had been one as she was bigger than four usuall Japanese women put together, and one gaijin. The gaijin girl obviously didn’t know she should wash up before getting into the baths and we shared our distress over this with Japanese woman we chatted to, soaking in hot water and trying to be as Japanese as only a Japanese can be. I think we did quite well and we were not the weird outsiders anymore.

And there is so much more I could write about but I can’t, cause the super fast Nozomi train (yes, the fastest train on Earth that levitates instead of using rails and yes, I’m sitting in one right now) is just about to reach Tokyo and I have to change to get to my Yamanashi destination. I just ate a 1000yen bento and it was the prettiest bento I ever had, thought I’m not sure if it really should cost 1000yen. Anyways, it was good and now I’m not hungry anymore and maybe I can deal with my bike packed into a bag and my bike panniers that were certainly not made to be carried around in a hand. So I’ll stop writing now or otherwise I would start telling you how delicious my yesterday’s supper was. Hannari owner Kosuke arranged it to celebrate Kasia’s arrival and my departure. We went for yakiniku, which is... No, no, no. Stop. I have to stop to go and get my bike from car number 8 (I’m sitting in number 16...), so that’s it and you can google yakiniku if you want your mouth water.

Next stop, a horse breeding farm in Yamanashi!

Bye!

_________________________________________________

Powyższy post powstał w pociągu, a teraz - po przesiadce z Nozomi w podmiejski, a poźniej w jeszcze jedną ciuchcie, jestem już w stajni. Droga od dworca na miejsce, jakieś 20km, przebiegła bez problemowo, ale jestem dość zmęczona i zaraz idę spać. Wstaję o 6 rano! Przerażające, ale o 7 budzą się koniki.

Paddy Field, bo tak nazywa się stajnia, jest skrzyżowaniem Ameryki z Japonią i choć dziki zachód nigdy mnie nie pociągał, to Dziki Wschdód chyba mi się podoba! Napiszę więcej, kiedy nie będą mnie bolały plecy od noszenia roweru w worku. Choć z największym prawdopodobieństwem przez najbliższy czas będą mnie bolały plecy od noszenia siana ;)